Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

Επειδή πολύς λόγος γίνεται περί "Σουλτάνου" Ερντογάν, ότι μπλέξαμε με αυτόν ως προσωπικότητα που έχει βάλει στόχους εναντίον μας, επειδή αυτός κινεί τα νήματα της αυτοκρατορικής ονείρωξης, επειδή αυτός είναι τέτοιος ως τέτοιος τέλος πάντων, θέλω να πω ότι ή πολύ βολεύει τα ΜΜΕ μας αυτή η θεωρία περί ατομικής ευθύνης ή απλά είναι ανίδεοι- το επιεικέστερο- οι των ΜΜΕ. Γιατί oi κύριοι όφειλαν να ξέρουν και εάν όχι να ψάξουν να ενημερωθούν, πως ότι ζούμε ως Έλληνες δεν οφείλεται στον ίδιο τόν Ερντογάν αλλά στην φύση της Οσμανικής- Τουρκικής αντίληψης της ιεραρχίας. Εξηγούμαι' όπως έλεγε ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, " Ύψιστη αρετή στην οσμανική πραγματικότητα (και προσθέτω εγώ, και συνακολούθως και στην διάδοχο τουρκική πραγματικότητα), είναι το "κεντινί μπιλμέκ", έκφραση πού αντιστοιχεί στην Αυτογνωσία. Η τουρκική λοιπόν αυτογνωσία έχει κοινωνική αφετηρία και είναι η γνώση και η επίγνωση της θέσης που κατέχει το άτομο στην κοινωνική ιεραρχία. Αυτός που στερείται της οσμανικής- τουρκικής αυτογνωσίας χαρακτηρίζεται Θρασύς και αναιδής. Μήπως έτσι δεν μας αποκαλούν οι γείτονες μας; Η τουρκικού τύπου Αυτογνωσία αφορά λαούς , έθνη και κράτη. Έτσι λοιπόν τον πρώτο λόγο τον έχει ο ανώτερος με κριτήριο το μέγεθος και την ισχύ, δηλαδή την εν δυνάμει βία. Γι αυτό αγαπητοί μου και η πολιτική της πατρίδας μας στο μέτρο που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα και την πολιτική της Τουρκίας δεν θεωρείται μόνο εχθρική πράξη, αλλά κυρίως αναιδής συμπεριφορά. Και όπως εύστοχα σημειώνει πάλι ο Σαρρής " η αναιδής συμπεριφορά ενός μικρού (σσ Ελλάδα) προς ένα μεγαλύτερο (Τουρκία) οφείλεται σε υπερπροστατευτικό παραχάιδεμα. Είναι τυχαίο που οι παραπάνω λέξεις (αναιδής, θρασύς, παραχαιδεμένο παιδί της Ευρώπης) είναι στερεότυπες φράσεις που χρησιμοποιεί η τουρκία όταν παραπονιέται για εμάς στους Ευρωπαίους; Δεν είναι ο "Σουλτάνος" λοιπόν το πρόβλημα, είναι ο τρόπος σκέψης των γειτόνων μας, δομημένος πάνω σε εξέλιξη αιώνων. Πιστεύει κανείς ότι αυτό μπορεί να αλλάξει;

Παρασκευή 13 Απριλίου 2018



13 Απριλίου 1204
Η Αλωσις

           
Σήμερα, 13 Απριλίου 2018, συμπληρώνονται 814 χρόνια από την πρώτη Αλωση της Κωνσταντινούπολης, Αλωση που τελέστηκε όχι από Μουσουλμάνους αλλά από Χριστιανούς. Η αποσιώπηση της σημασίας του 1204- χρονολογία κατά την οποία κατεστράφη ολοσχερώς η Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους, η καθοριστική Αλωση που αποσύνθεσε και συμπαρέσυρε το χιλιόχρονο οικοδόμημα του Βυζαντίου, συσκοτίζει στους νεοΕλληνες την διαδικασία συγκρότησης του νεώτερου Ελληνισμού και της συνέχειάς του με τον Βυζαντινό, ότι δηλαδή ο νεώτερος Ελληνισμός άρχισε να διαμορφώνεται μέσα στο Βυζάντιο.

Παραλλήλως υποβαθμίζεται- εάν δεν αποκρύβεται κιόλας, η τεράστια και συνεχής ευθύνη της Δύσης έναντι του Ελληνισμού και οι συμπλεγματικώς εκδηλούμενες ενοχές της εσαεί.

Η μετατροπή της Δύσης- που  (τότε) έβγαινε από τον Μεσαίωνα σε κυρίαρχη δύναμη  είχε  την -εκ των ουκ άνευ- προυπόθεση της λεηλασίας του συσσωρευμένου πλούτου (υλικού και πνευματικού) και τόν έλεγχο τού εμπορίου του ευρύτερου ελληνικού-Βυζαντινού και αραβικού κόσμου, ούτως ώστε να μεταφερθεί το κέντρο βάρους της Ευρώπης από την Ανατολή στην Δύση και από την Μεσόγειο στον Βορρά.

Γράφει ο Ντόναλντ Νίκολ[1] : Το ψυχολογικό πλήγμα της Αλωσης συνδυάσθηκε με την βάρβαρη συμπεριφορά των σταυροφόρων, που δήωσαν και λεηλάτησαν την Πόλη...Οι Βυζαντινοί δυσκολεύονταν να πιστέψουν πως οι άνθρωποι αυτοί ήταν χριστιανοί με οποιαδήποτε ερμηνεία του όρου.

Επισης ο Αραβας Αμίν Μααλούφ[2]  : διηγείται ο σύγχρονος της Αλωσης ιστορικός της Μοσούλης Ιμπν αλ- Αθίρ: Η πόλη αλώθηκε...εικόνες, αγάλατα, βιβλία, αμέτρητα αντικείμενα τέχνης, μνημεία του ελληνικού βυζαντινού πολιτισμού εκλάπησαν ή καταστράφηκαν και χιλιάδες κάτοικοι σφαγιάστηκαν.

Ο σερ Εντουιν Πήαρς[3] γράφει: Σκοπός μου είναι να επιστήσω την προσοχή του αναγνώστη στην πολιτική διάσταση της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, να υποδείξω ότι, η αυτοκρατορία είχε αγωνιστεί διαρκώς και εν πολλοίς επιτυχώς επί εκατόν πενήντα έτη κατά των δυνάμεων της Ασίας και είχε αναλώσει τις δυνάμεις της εν μέρει στον εν λόγω αγώνα και εν μέρει στον εκπολιτισμό των φυλών που είχαν συρρεύσει στην αυτοκρατορία και ότι, μόνο όταν κτυπήθηκε πισώπλατα δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της...και ότι, η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους υπήρξε η αιτία που επέφερε την πτώση...και κατέστησε την τελική άλωσή της εκ μέρους των Τούρκων βέβαιη και ευχερή...Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε επί αιώνες το ισχυρότερο οχηρό άμυνας κατά της Ασίας. Οι Δυτικοί είχαν κάθε συμφέρον να την διατηρήσουν και να την ενισχύσουν. Αντ' αυτού εξαπέλυσαν ουσιαστικά την Ασία μέσα στους κόλπους της Ευρώπης...Το έγκλημα της 4ης Σταυροφορίας παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και την Βαλκανική χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας.

Ο  Klaus Oehler γράφει πάλι [4] :Για περισσότερο από χίλια χρόνια, το Βυζάντιο αποτέλεσε την έπαλξη υπό την προστασία της οποίας ζούσε ολόκληρος ο δυτικός κόσμος. Μέσα σε αυτήν την ασφαλή ζώνη ήταν που μπόρεσε να αναπτυχθεί ο δυτικός πολιτισμός...Η διαδεδομένη φλυαρία (από Ελληνες κυρίως “ειδικούς) περί δήθεν χιλιετούς παρακμής της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας αντιφάσκει προς την τιτάνια στρατιωτική προσπάθεια των τάχα παρηκμασμένων Βυζαντινών...Στο Βυζάντιο- και όχι στην Λατινική Δύση- βρήκε η παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας την φυσική της συνέχεια...

Τέλος, αποκαλυπτικό των αρπάγων Δυτικών είναι το βιβλίο του Τσάρλς Φρήμαν: “Τα άλογα του Αγίου Μάρκου”. Εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα, 2006, οι 363 σελίδες του οποίου είναι γεμάτες από τα πάσης φύσεως λάφυρα που μεταφέρθηκαν στην Δύση.

            Καιρός να αναστοχαστούμε'  η αποδοχή του “1204” ως κομβικού σημείου της ιστορίας μας θα διαλύσει την εξωραισμένη εικόνα της Δύσης, θα μας κάνει πραγματιστές στο τι να (μην) περιμένουμε από την Ευρώπη και θα μας οδηγήσει σε ρεαλιστικές επιλογές, πιθανότατα σωτήριες στην περίοδο συνολικής παρακμής που βιώνουμε.



[1]   Το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας”, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα, 1997, σελ. 17.
[2]   Οι Σταυροφορίες από τη σκοπιά των Αράβων”. Εκδ. Λιβάνη, Αθήνα, 1983, σελ. 285-286.
[3]   1204 Η άλωση της Κωνσταντινούπολης”. Εκδ Στοχαστής, Αθήνα, σελ. 19-20 και 416.
[4]    Η συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία..., εκδ. Παρουσία, Αθήνα, 2000, σσ.46-47

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018


25η Μαρτίου 2018
197ο έτος απελευθερωτικού αγώνος

            Καθορώντες τό βάραθρον τής απωλείας, εις τό οποίον καταφέρεται παρασυρόμενον τό Ελληνικόν Εθνος, από τήν άλογον λύσσαν τών φατριών καί από τάς φρικτάς καταχρήσεις, εκρίναμεν αναγκαίον νά ενδυναμωθώμεν διά τού συνδέσμου της ομονοίας, ώστε να δυνηθώμεν καί τόν επαπειλούμενον προφανή κίνδυνον τής Πατρίδος νά απαντήσωμεν καί τήν επιστήριξιν τής ασφαλείας της καί αληθούς ευδαιμονίας, φυσικώς καί ηθικώς θεωρουμένας τού Ελληνικού Εθνους, όσον τό δυνατόν νά συντελέσωμεν μέ τήν ανάκτησιν καί διατήρησιν τής προγονικής αυτού αρετής καί πολιτισμού.
Επ' αυτώ δέ τούτω τώ σκοπώ...εθεμελιώσαμεν εταιρείαν...Ο δέ κυριώτερος σκοπός καί βάσις ταύτης τής εταιρείας είναι: πρώτον, η αληθής ευδαιμονία τού Ελληνικού Εθνους' δεύτερον, οποιουδήποτε ιδιοτελούς συστήματος εις τήν Ελλάδα η κατάργησις καί τρίτον, η κυριαρχία των νόμων διά τό συμφέρον τών πολλών, καθώς ανήκει εις Εθνος...” [1]

            Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε  το Ιδρυτικό της “Φιλολάου Εταιρείας”, ιδρυθείσα στό Ναύπλιο την 1η Μαίου 1825.
Δυστυχώς η επικαιρότητα των παραπάνω βαρύτημων διαπιστώσεων ισχύει και σήμερα, μάλλον όσον ποτέ άλλοτε. Στην πατρίδα μας, ανέκαθεν, Κομπογιαννίτες πολιτικοί και ξενισμός, σπουδάρχες ανίεροι και αρχολίπαροι, άρπαγες των κοινών και παράσιτοι της εξουσίας, εθεωρούντο τα επαχθέστερα όντα, η ολεθριωτέρα λύμη της πατρίδας. Φίλοι της ελευθερίας καθ' υπόκριση καί όχι εκ πεποιθήσεως.
             Αυτή η μιζέρια, και η κακοδαιμονία,  της ελληνικής πολιτικής ανέκαθεν φορτώνονται στον  Ελληνικό λαό και ...εκδίδεται κάθε φορά, αθωοτική απόφαση για τις δήθεν ηγεσίες. Σε αυτήν την συσκοτιστική παραφιλολογία, κολλάει η αντίληψη ότι οι λαοί επιλέγουν το είδος εκείνο των ηγετών, πού αποτελεί αντικατοπτρισμό και αντανάκλασή τους, εικόνα καί ομοίωσή τους. Εκείνο που παρασιωπάται όμως είναι ότι οι λαοί “πιέζονται” να θέλουν και να επιλέγουν ένα είδος πολιτικής ηγεσίας, που εγγυάται και διασφαλίζει συγκεκριμένα συμφέροντα. Ο Ελληνας έχει, σιγά- σιγά και μεθοδικά, οδηγηθεί στην σύγχυση μεταξύ πολιτικής καί πολιτικαντισμού, έμαθε να κρίνει την πολιτική στην βάση του ατομικού οφέλους και όχι του όποιου συλλογικού, έμαθε να τρέμει και να μισεί το κράτος, αλλά και να κρεμιέται ολοκληρωτικώς από αυτό. Ενα κράτος όπου η άσκηση της πολιτικής ταυτίζεται με την χρησιμοποίηση των αμαθών, για να εξουδετερώνονται οι σκεπτόμενοι, με τήν προώθηση τών φαύλων και τών ανίκανων σε βάρος των ικανών.
            Τελικά η Ιστορία μας  διδάσκει' η Πατρίδα  σώζεται είτε από έναν Ηγέτη που νοιώθει μέσα του το βάρος του μεγαλείου και του πνεύματος του Ελληνισμού,  είτε όταν ο ίδιος ο Λαός αποφασίζει να πάρει το μέλλον  στα χέρια του. Και επειδή ζούμε σε εποχή που δεν γεννά Ηγέτες, ο Λαός  οφείλει να γίνει Λάας (Λίθος- Πέτρα) και να είναι έτοιμος να ενδυθεί την Ιλιαδική πολεμική του διάσταση, και να απεκδυθεί την ειρηνική Οδυσσειακή.
 



[1]             .- Απόσπασμα σπανίου εγγράφου το οποίο μας παραδίδει ο Ντίνος Κονόμος στο βιβλίο του “ Μυστικές Εταιρείες στά χρόνια τής Εθνεγερσίας, Ανέκδοτα Κείμενα, ιδιωτική έκδοση εξαντλημένη, Αθήνα, 1973, σελ.46

Τρίτη 6 Μαρτίου 2018


Δελφοί καί Delfi

Κύριοι, 
Έχουμε τήν εξαιρετική ευτυχία νά σάς ευχηθούμε τό καλώς ήρθατε σ'αυτόν τόν τόπο πού, από τήν αυγή τών αιώνων, εμπόρεσε νά δεχτεί στούς κόλπους του όλα τά ρεύματα τής γής, όλες τίς φυλές, όλους τούς θεούς, νά βρεί τόν παγκόσμιο νόμο καί νά τού δώσει τήν αθάνατη μορφή Ομορφιάς καί Σοφίας πού γνωρίζουμε.Γιατί η ονομασία “ομφαλός τής γής”, πού έδωσαν οι πνευματικοί πατέρες μας στούς Δελφούς, δέν είναι απλή αρχαιολογική έκφραση. Αλλά είναι μιά αλήθεια αναμφισβήτητη πιά, ότι τό αξέχαστο αυτό κέντρο παράσταινε γιά πολλούς αιώνες τήν πιό επίμονη καί πιό υψηλή προσπάθεια γιά νά πάψει τήν αναρχία καί τίς ταραχές τού καιρού του καί νά φέρει τήν ανώτερη ενότητα...
Μέ αυτά τά πλήρη νοημάτων λόγια προσφωνούσε τό 1925 ο Αγγελος Σικελιανός αλλοδαπούς περιηγητές στούς Δελφούς.
Στόν τόπο λοιπόν εκείνο, όπου μέ όχημα τούς Δελφικούς αγώνες καί τίς Δελφικές εορτές, επεχείρησε τότε ο Σικελιανός τήν παγκόσμια ανάδειξη τής Ελληνικής Πνευματικής Εστίας, καί τόν προορισμό της ως ρυθμιστή της παγκόσμιας Πνευματικής Ανάστασης και του επαναθρωπισμού τής κοινωνίας, διεξάγεται αυτές τίς ημέρες τό 3ο (παγκόσμιο) οικονομικό forum!!! Αυτόν τόν τόπο επέλεξαν γιά νά συζητήσουν καί νά προαποφασίσουν τήν δεσμευτική οικονομικοπολιτική περαιτέρω πορεία της Ελλάδας.
Έλεγε λοιπόν ο Σικελιανός : Οι απανταχού “μετριοκράτες” καί “ψευδαρισταρχίζοντες”... αφήνουν νά νοηθεί πώς τό άθροισμα απ' τίς ικανότητες τού ελληνικού λαού είναι κατώτερο απ' ότι χρειάζεται ένας “ζωντανός” λαός για να εξακολουθήσει να στρατεύεται,...στήν οργανική τής ανθρωπότητας ζωή.
Επικαιροποιώντας τά παραπάνω θά λέγαμε ότι οι σημερινοί αυτόκλητοι και ετερόκλητοι εκ τών έσω “εξωτερικοί σωτήρες” της Ελλάδας δέν εννοούν πλέον αλλά επιβάλλουν τήν αναγκαστική μας στράτευση, σέ αλλοδαπά πρότυπα ζωής γιά τό καλό μας! ' καί επιλέγουν-γιά τρίτη φορά- τούς Δελφούς γιά νά διακτινίσουν τίς αποφάσεις τους, σέ πλήρη αναντιστοιχία μέ τήν πνευματική σημειολογία τού Χώρου. Αιδώς!!!
Όμως, όταν όλες οι συνθήκες στίς οποίες ένας λαός εστήριζε τήν υπόστασή του αρχίζουν νά γκρεμίζονται ολόγυρά του, όταν ξαφνικά αρχίσει, υποσυνείδητα έστω, νά μαντεύει πώς πραγματικά τού είναι πλέον αδύνατο νά βασιστεί σέ ότι καί σέ όποιους στηριζόταν μέχρι τώρα, γίνεται φανερό πώς ο λαός εκείνος προσδοκά ως λύτρωση ή τόν θάνατό του ή τήν εξανάσταση αιώνιων ζωτικών αρχών.
Γιά τόν Ελληνικό Λαό έχει πλέον ολοκάθαρα σημάνει η ώρα αυτή.

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018




Μακεδονία

            Δεν θα ασχοληθώ εδώ με την ιστορικο -πολιτική πλευρά του λεγόμενου «Μακεδονικού», πολλώ δε μάλλον με την γεωγραφική-γεωπολιτική του διάσταση, αλλά θα επιμείνω στην κοινωνική του πλευρά και στην όποια βαρύτητα έχει στο ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Υπό αυτήν την θέση, δεν είναι να απορεί κάποιος για την κατάπτωση του «Έλληνος ανθρώπου» αλλά και να μην είναι βέβαιος ότι πολλά συσσωρευμένα δεινά επίκεινται ακόμα στην πατρίδα.
Φαίνεται ότι οι Έλληνες δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα επειδή έχουν τυφλωθεί αλλά και γιατί οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι και μικροί, για να παραφράσω τον Δραγούμη, όταν είπε «Ω, τι ανυπόφορη που είναι η μετριότητά μου!».
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτή η έκπτωση της αγάπης στο Έθνος-Πατρίδα, η υποχώρηση της Ελληνικής «κοινότητας» και η άνοδος του άκρατου ατομικισμού, ο υπέρμετρος ευγονισμός, η αλόγιστη εξάπλωση του θολώδους διεθνισμού, η υποχώρηση της κριτικής ικανότητας; ’και καλά’ προτάσσει πλέον ο Έλληνας την οικονομία ως ύψιστο ιδανικό!, «καίγεται» πως θα επιβιώσει σήμερα, άντε και λίγο αύριο, δεν έχει όμως ούτε την στοιχειώδη παιδεία να αντιληφθεί ότι για να έχεις οικονομία πρέπει πρωτίστως να έχεις ασφάλεια και δύναμη; γιατί πως να το κάνουμε’ για να χαϊδεύουμε ώτα διεθνιστών και  δήθεν ανθρωπιστών, θα καταργήσουμε και την κοινή λογική η οποία λέει ότι ο δυνατός επιβάλλεται στον αδύναμο; «Ο δυνατός προχωρεί όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» έλεγε ο Θουκυδίδης και τον ακολουθούσε ο παρεξηγημένος Μακιαβέλλι, ο δικός μας Παναγιώτης Κονδύλης με την Θεωρία του Πολέμου και άλλοι σύγχρονοι φιλόσοφοι και αναλυτές.
Πως έτσι ξαφνικά Ελλάδα και Βαρντάσκα βαπτίστηκαν – και από ποιούς- ισότιμοι συνομιλητές και διαπραγματεύονται επί ίσοις! όροις και επί αμοιβαίων υποχωρήσεων!, όπως βομβαρδίζουν καθημερινώς τα Μέσα Μαζικής ΕΞημέρωσης τα ευήκοα σε όμορφες λύσεις ώτα μας;
Από που προκύπτει η ηθική τουλάχιστον ευθύνη της Ελλάδας έναντι της Βαρντάσκα; Πως και γιατί έχουμε διαμορφώσει μια ηττοπαθή στάση ακόμα και έναντι ασημαντοτήτων και γιατί προστρέχουμε πάντα στην διπλωματική και πολιτική (και αλλοίμονο και απευκτέο και στην στρατιωτική) κονίστρα ως οι «ανθρωπιστές», οι «δίκαιοι», οι «ισορροπιστές», οι «καλοί» εν τέλει;
Μα γιατί αγαπήσαμε την λάθος πλευρά του πολιτισμού που γίνεται εκφυλισμός, γιατί συνηθίσαμε στην ιδέα του μάρτυρα και απεκδυθήκαμε τον ήρωα, γιατί εν τέλει βολευτήκαμε να “σαπίζουμε” εδώ.
Τρίτη, 16-01-2018

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Στο χρονικό διάστημα του περασμένου μηνός Αυγούστου, δύο άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις με οδήγησαν σε έναν νοητικό συγκερασμό, και εξηγούμαι’ η πρώτη είδηση αφορούσε την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ειδικότερα  αυτών που σχετίζονται με την Χημεία η δε δεύτερη είναι γενικότερης φύσεως και αφορά την πανταχού παρούσα γύρω μας Βλακεία των (εκάστοτε) κυβερνο-ιθυνόντων, εκδηλούμενη εν προκειμένω με το σύνδρομό τους (complex) κατά της Αριστείας ή εν πάσει περιπτώσει κατά οποιουδήποτε επιθυμεί ή τείνει να «αμιλλάται ευγενώς» και να «ξεχωρίζει». Διαβάστε λοιπόν παρακάτω πως σκέφτονταν και αυτοί  που ανέλαβαν τα ηνία της εξουσίας στην Γαλλία μετά την Γαλλική Επανάσταση του 1789, και θαυμάστε την ταυτότητα απόψεων εκείνων με τους δικούς μας όψιμους οπαδούς των πολυδιαφημισμένων  ιδεών της Γαλλικής επανάστασης:
Στις 26 Αυγούστου 1743 γεννήθηκε στην Γαλλία ο μεγαλοφυής επιστήμονας και δημιουργός της σύγχρονης Χημείας Αντουάν- Λοράν ντε Λαβουαζιέ.Όπως έγραψε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Λυών Ζαν Κεγερόν, "χωρίς τον Λαβουαζιέ η Χημεία δεν θα είχε εξελιχθεί σε επιστήμη".
Ο Λαβουαζιέ, παρά τις υπηρεσίες που προσέφερε στη Γαλλία και στην ανθρωπότητα, καρατομήθηκε, μετά από απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου της Γαλλικής Επανάστασης. Πριν από 224 χρόνια, τον Νοέμβριο του 1793 συνελήφθη και τον Μάϊο του 1794 έπεσε το κεφάλι του από τη γκιλοτίνα στο ικρίωμα.Ο μέγας Λαβουαζιέ, όταν ζήτησε από το επαναστατικό δικαστήριο αναβολή της εκτέλεσής του ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει μια σειρά σημαντικά πειράματά του, εισέπραξε την εξής απάντηση από κάποιον Κοφενχάλ ο οποίος προήδρευε του επαναστατικού λαικού δικαστηρίου: Η Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από μεγαλοφυίες επιστήμονες!
(Berthelot " La revolution chimique - Lavoisier", Felix Alcan, Paris, 1890, p. 205).(Jean Cueilleron "Histoire de la Chimie", Presses Universitaires de France, Paris, 1963, p. 55).

            Ας πανηγυρίσουμε λοιπόν’ φαίνεται ότι το πρόβλημα της Βλακείας  δεν είναι ελληνικό ενδημικό φαινόμενο. Η Βλακεία αποδεικνύεται ασύλληπτη, απρόβλεπτη, εκκωφαντική, ανίκητη. Και όπως έγραφε ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο βιβλίο του Η Επαναστατική Μάζα και η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω, «Ο βλάκας είναι η αιτία εξοβελισμού των αξιών και των αξίων.

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Τα δύο φύλα
Οι αδύναμοι πνευματικώς άνθρωποι, προκειμένου να εξισορροπήσουν την μειονεκτική θέση τους και να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες και τον τρόπο ζωής τους, υιοθετούν αλλόκοτες πνευματικές στάσεις, όπως- εν προκειμένω στο θέμα μας- να πιστεύουν ότι οι λέξεις έχουν την δύναμη να αναιρούν την πραγματικότητα ή ότι κοινωνικές κατασκευές όπως το λεγόμενο «κοινωνικό φύλο» έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τα 300 εκατομμύρια χρόνια γενετικής εξέλιξης για την δημιουργία των δύο φύλων- για τις λεπτομέρειες της οποίας- ούτως ή άλλως, διατηρούν πεισματική άγνοια, ώστε να μπορούν ευκολότερα να βασίζουν την προσέγγισή τους αποκλειστικά και μόνο σε λέξεις.
Στην Αγγλική- π.χ. παρατηρούμε την μετάβαση και την αντικατάσταση της λέξης sex από την λέξη gender. Η λέξη sex δηλώνει αν ένα άτομο είναι αρσενικό (παραγωγός σπερματοζωαρίων) ή θηλυκό (παραγωγός ωαρίων). Περιλαμβάνει επίσης και την σεξουαλική πράξη (κάνω sex). Η λέξη gender από την άλλη, είναι ένας καθαρά γλωσσικός όρος. Αναφερόταν στο γεγονός ότι, σε διάφορες γλώσσες- πλην της ελληνικής, οι λέξεις έχουν, χωρίς προφανή λόγο, αρσενικό, θηλυκό ή ουδέτερο γραμματικό γένος. Λόγου χάριν, η λέξη «Ηλιος» είναι θηλυκού γένους στα Γερμανικά, αρσενικού στα Ισπανικά και ουδέτερου στα Ρωσικά. Ίσως εδώ να κρύβεται όλη η ουσία. Εφόσον τα γραμματικά γένη στερούνται βαθύτερου νοήματος και αποδίδονται αυθαίρετα στις λέξεις, τότε, αν τα δύο φύλα εξομοιώνονταν με τα γραμματικά γένη των λέξεων, οι βιολογικές διαφορές τους θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξίσου ανούσιες με τις γραμματικές διαφορές των λέξεων.
Έτσι σε διάστημα μικρότερο από σαράντα χρόνια, η λέξη gender απέκτησε και κοινωνιολογικό περιεχόμενο, και αντικατέστησε πλήρως την λέξη sex στην ορολογία πολλών επιστημονικών κλάδων. Έτσι, το gender κατέληξε να εκφράζει το αρσενικό και το θηλυκό «κοινωνικό φύλο». Η εν λόγω αλλαγή εξυπηρετούσε δύο στοχεύσεις: αφενός την αποσύνδεση της σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων από το βιολογικό φύλο τους και αφετέρου την υποβάθμιση της σημασίας των βιολογικών διαφορών των δύο φύλων.
Η ρίζα των διαφορών μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν θα έπρεπε πια να αναζητηθεί στην βιολογία αλλά σε καθαρά πολιτισμικές συμβάσεις- σαν εκείνες που διέπουν τα γραμματικά γένη των λέξεων. Και εφόσον τα γραμματικά γένη αποδίδονται αυθαίρετα στις διάφορες λέξεις, εξίσου αυθαίρετες πρέπει να είναι και οι υποτιθέμενες διαφορές ανάμεσα στα φύλα.!!!
Ευκόλως κατανοείται πλέον η αποδομητική προσπάθεια κυβερνο- ιθυνόντων και άλλων να πληγούν και βασικοί νόμοι της φύσης πλέον. Ενας πολτός όντων αδιάφορος για τις γενετικές διαφορές και ουσιώδεις λειτουργίες της φύσης που διαφοροποιούν και την σκέψη και δράση, είναι μακροπροθέσμως πολύ ευκολότερα χειραγωγίσιμος. Δείτε πόσο έχουν αυξηθεί παγκοσμίως αλλά και εν Ελλάδι, δημοσιεύματα που γράφουν περί του περιττού της ύπαρξης αρσενικού γένους αλλά και θυμηθείτε ευκολόπεπτη ταινία του cinema, όπου ο αφελής αστυνομικός (Stallone για την ιστορία) ήθελε να κάνει έρωτα με την new order αστυνομικίνα (Sandra Bullock), και αυτή τον επέπληττε ως παλαιολιθικό αφού πλέον το sex γινόταν και διανοητικώς! Που ζούσε ο άνθρωπος!!!


Υ.Σ. Τα στοιχεία σχετικά με τις δηλώσεις των γενών των λέξεων σε διάφορες γλώσσες τα άντλησα από το βιβλίο «Η Μωρία των Ανοήτων» του Robert Trivers.